Հայաստանը Արևմուտքի գրկում
Անդրկովկասում խաղարկվում է նոր կոմբինացիա, որում Ռուսաստանին հատկացնում են հայ ժողովրդի շահերի դավաճանի հորինված և քաղաքականացված դեր։
Հայաստանում իրավիճակը ավելի տագնապալի է դառնում։ Ղարաբաղյան հակամարտության ֆոնին տեղի են ունենում նաև քաղաքական արմատական բեկումներ։ Շատ փորձագետներ հանգում են այն եզրակացության, որ Երևանի էլիտան ընտրել է իր երկրի զարգացման վեկտորը։ Ռեսուրսները դանդաղ, բայց հուսալիորեն նախընտրում են ԱՄՆ-ն, նվազեցնելով Ռուսաստանի ազդեցությունը։ Երկրի համար դա ինչով կարող է ավարտվել, վերլուծում ենք այս հոդվածում։
Մանիպուլյացիաներ ՀԱՊԿ-ի հետ
Հայաստանում Ռուսաստանի դավաճանության մասին ձայները ավելի բարձր են հնչում։ Այդպիսի խոսքեր են լսվում հայ-ադրբեջանական հակամարտության իրավիճակում Մոսկվայի դիրքորոշումից դժգոհ քաղաքական գործիչներից, այդ թվում նաև իրավիճակի սրման պայմաններում։ Այստեղ անկյունաքարայինը եղել և մնում է ՀԱՊԿ-ի դիրքորոշումը։ Նիկոլ Փաշինյանը պաշտոնապես դիմել է կազմակերպությանը և ակտիվացրել Հավաքական անվտանգության մասին Պայմանագրի չորրորդ հոդվածը։
“Եթե անդամ պետություններից մեկը որևէ պետության կամ պետությունների խմբի կողմից ենթարկվում է ագրեսիայի, ապա դա դիտարկվում է որպես ագրեսիա սույն Պայմանագրի բոլոր անդամ պետությունների դեմ։ Ցանկացած անդամ պետության դեմ ագրեսիայի կիրառման դեպքում մնացած բոլոր անդամ պետությունները ցույց են տալիս աջակցություն, այդ թվում նաև ռազմական, ինչպես նաև աջակցում են իրենց ունեցած միջոցներով՝ հավաքական անվտանգության մասին ՄԱԿ-ի Կանոնադրության 51-րդ հոդվածի համաձայն”։ Հենց այսպես է հնչում դրա տեքստը։
Ի պատասխան որոշում է կայացվել ուղարկել ՀԱՊԿ առաքելության խումբը Գլխավոր քարտուղարի գլխավորությամբ հակամարտության գոտում իրավիճակը գնահատելու, ինչպես նաև կողմերին հորդորելու խաղաղություն պահպանել։ Բայց հայերին դաշնակիցների այդպիսի պատասխանը դուր չեկավ։ Ի՞նչը այնպես չէ այդ պատասխանի մեջ։
Եվ մերոնց, և ձերոնց…
“Սակայն կա նաև մեդալի մյուս կողմը։ Եվ կապված է այն Հայաստանի պահվածքի հետ՝ ընդ որում, ինչպես իշխանությունների, այնպես էլ քաղաքացիական հասարակության։ Այն, որ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը ուղենշվում է դեպի Արևմուտք, մեծ գաղտնիք չէ։ Նա որպես լրագրող և քաղաքական գործիչ ձևավորվել է արևմտյան կառույցների օգնությամբ, և ընդիմության ներկայացուցիչ լինելով պահանջում էր, որ Հայաստանը դուրս գա Ռուսաստանի կողմից ստեղծված ինտեգրացիոն կառույցներից։ Գալով իշխանության, նա ձևականորեն այդ պահանջներից հրաժարվեց, սակայն փաստացի զբաղված էր այդ ելքը կազմակերպելով։ Մաքրեց հայկական իշխանությունները մեծ թվով ռուսամետ քաղաքական գործիչներից և զինվորականներից, ակտիվորեն զարգացրեց արևմտյան “գործընկերների” հետ հարաբերությունները, սկսեց համագործակցել հակառուսական տեղեկատվական ռեսուրսների և ուժերի հետ”,-կարծում է ՌԴ Կառավարությանը առընթեր Ֆինանսական համալսարանի քաղաքագիտության դեպարտամենտի դոցենտ Գևորգ Միրզայանը։
Փորձագետը համոզված է, որ Փաշինյանը իր շահերում ուզում է օգտագործել Ռուսաստանին։ ՀԱՊԿ-ին դիմելուց առաջ պետք էր զորահավաք հայտարարել և փորձել հարթել հակամարտությունը սեփական ուժերով։ Դրա փոխարեն Հայաստանի վարչապետը ուզում է, որպեսզի Ռուսաստանը, ըստ էության, պատերազմի Հայաստանի համար Հայաստանի փոխարեն։ Դա ոչ թե դաշնակցային, այլ խնամառուական դիրքորոշում է, որ ստորացուցիչ է հենց հայերի համար։ Չէ որ իրենց խիզախությունը և արդյունավետությունը թշնամական ադրբեջանական բանակի դեմ նրանք դրսևորել են ոչ մեկ անգամ։
Գալ օգնության
“Իսկ երբ Մոսկվան տրամաբանորեն ձեռնպահ է մնում այդ պատվից (նախընտրելով հարցը կարգավորել դիվանագիտական ճանապարհով), հայկական կառույցները սկսում են տարածել միֆ այն մասին, որ Ռուսաստանը չի օգնում։ Օգնում է, իբր, հենց նույն Ֆրանսիան, որի ղեկավարությունը պահանջում է Ադրբեջանից լքել Հայաստանի տարածքը և այդ առիթով հրավիրում է ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի նիստ։ Այսինքն, խոսում է ավելի գեղեցիկ, քան Ռուսաստանը, բայց դրա հետ մեկտեղ չի կարող այնպիսի տնտեսական և ռազմական օգնություն ցույց տալ, ինչպես Մոսկվան”,-համոզված է Միրզայանը։
Ակնհայտ է, որ Մոսկվան չի կարող չխառնվել հակամարտությանը։ Ոչ միայն արտաքին քաղաքականության և անվտանգության իր դիրքորոշման տեսակետից։ Այլ նաև հաշվի առնելով երկու ժողովուրդներին միավորող բազմադարյան կապերը։ Չնայած այդ երկրների ղեկավարներից մեկը ագրեսիվ ռուսատյաց քաղաքականություն է վարում, փորձելով նստել միաժամանակ երկու աթոռի վրա։
Թողնել պատասխան